U kent ze vast nog wel: metalen busjes met een gleuf waaruit een stukje van de film stak. Die legde je dan in de linkerkamer van je camera, vervolgens trok je de film uit de cassette over de sluiter heen om ’m in de sleuf in de as van de spoel in de rechterkamer te monteren. Klep dicht, twee keer doordraaien. En fotograferen maar. Althans, met beleid, want maar 36 stuks voorhanden. Maar ze kwamen dan ook allemaal in je plakboek terecht, na een week wachten en vlassen op de afdrukken. Foto’s waaraan je hechtte. Wat ik niet kan zeggen van de serie die ik gisteravond met mijn Samsung S5 schoot van het voetbaltoernooitje waar mijn zoon aan deelnam. Eén plaatje naar de familiegroep geappt, de rest komt ooit wel ergens op een harde schijf terecht, denk ik.
De digitalisering verandert de waarde van producten voor de consument en noopt de producent tot een ander verdienmodel. Struik schetst in het artikel de route daarnaartoe. Boeiend is te lezen hoe hij voor die filmtechnologie nu een heel andere markt heeft gevonden. Maar opmerkelijk is te lezen dat hij die business development-stap genomen heeft aanvankelijk zonder ‘Tokio’ daarin te kennen. Nu zit Struik nog steeds op zijn bestuurdersstoel, dus ze zullen het daar in de Japanse board wel gepikt hebben. Misschien intussen ook wel een beetje gewend aan de eigengereidheid en eigenwijsheid van Hollanders, en – net als wij – behept met een Rijnlandse inslag, gericht op de lange termijn, zoals Anton Schaaf van Océ het mij eens uit de doeken deed op basis van zijn eerste ervaringen in het hoofdkwartier van Canon. Dat schept een band.
Maar het zou ook zo maar ’ns kunnen zijn dat ze in Japan, eerder dan wij, in de gaten hebben gekregen dat bureaucratieën niet meer in dit digitale tijdperk passen. Een tijdperk waarin wat gisteren van waarde was, morgen waardeloos is, zodat je uiterlijk vandaag op zoek moet naar een nieuw waardemodel. Dan gaat investeren in rapporteren, verantwoorden, beoordelen, terugkoppelen en aanpassen ten koste van ontwikkelen, terwijl dat laatste het enige is dat echt waarde kan opleveren. Uit een recent onderzoek van PA Consulting blijkt dat de productleiders (in termen van Treacy en Wiersema) van gisteren het morgen wel eens zouden kunnen gaan afleggen tegen de ondernemingen die altijd al gefocust hebben op operational excellence. Want die zijn beter in het lean inrichten van hun organisatie. Conform, denk ik dan, de lessen die ooit eens zijn getrokken uit de Japanse industrie onder noemers als kaizen, kanban en monozukuri.
De digitaliseringsgolf en de steeds veeleisender consument nopen tot nieuwe verdienmodellen gebaseerd op nieuwe en – onvermijdelijk – steeds complexere producten, compleet met dito regelgeving. Maar hecht daar vooral niet aan. Hecht als productmanager niet aan het pluche van uw stoel, noch als board member aan het ‘in the loop’ zijn. Onthecht.
Bron: www.linkmagazine.nl